سرزمیـن ما – لوری غریب !

لوری غریب !

بهمن ۰۹, ۱۴۰۰ سرزمین ما تاریخ و فرهنگ, موضوعات سایت ۰

لـوری غریـب

سرگذشت غریب یک عارف لر بختیاری در قرن هفتم هجری است که در کتاب شذالازار اثر معین الدین شیرازی آمده است…..

عارف واصل شیخ جمال الدین ایذجی

شیخ جمال الدین لور از عرفای قرن هفتم بود و به نقل از « کتاب شدّ الازار اثر معین الدین جنید شیرازی» شیخ جمال الدین اهل ایذه بختیاری بود. وی از مشایخ و صاحبان کرامت است که در قرن هفتم می زیست. در آغاز امی بوده و به تیمار و تعلیم ستوران و اسبان می پرداخت سرانجام به علت زهد و تقوی و ریاضت به مقامات معنوی دست یافت. شیخ نجیب الدین بزغش در احوالات وی می گوید: «وقتی مرا کسی گفت لوری غریب بدین شهر (شیراز) آمده . نام وی جمال الدین و خربه ای موی دارد و در مسجد جامع می باشد… مرا با فقها و نویسندگان کاری نیست. من مردی ام لور و امی و چیزی نمی دانم . مرا با ستور داشتن خوش بود. پیوسته ستوران داشتمی یک روز در پایگاه برابر ستوران نشسته بودم ناگاه حالی بر من مکشوف گشت و جذبه ای ظاهر شد و حجاب منی از پیش من بر داشتند. بی هوش شدم و بیفتادم و در دست و پای ستوران می غلتیدم . چون به هوش آمدم مرا سر توحید مکشوف شده بود…..

وی پیوسته شطحیات گفتی چنانکه جمعی از علماء و صلحا به کفر وی فتوا دادند. پیش اتابک ابوبکر که پادشاه شیراز بودند بردندو عرضه کردند و اجازت قتل او خواستند. اتابک گفت: اگر دو شخص دیگر که در شیرازند فتوا دهند به کفر وی من به قتل وی اجازت دهم. یکی شیخ نجیب الدین بزغش و یکی شیخ معین الدین که بزرگی دیگر بوده است در آن وقت فتوی پیش من آوردند. من بر آن نوشتم که او مجذوب است و مغلوب و کشتن وی جایز نیست. شیخ معین الدین نیز همین نوشت. اتابک به قتل وی اجازت نداد..

و هم وی گفته که یک روز وضو می ساختم و شیخ جمال الدین در من می نگریست چون آب به روی می رسانیدم گفتم ارفع الحدث جمال الدین گفت: هیچ حدثی مانده است ، که می گویی ارفع الحدث بگو ارفع المحدث.» همچنین نقل می کنند: وی با شیخ نجیب الدین مناظره ای داشت ، شیخ جمال الدین خطاب به شیخ نجیب الدین گفت: حال من و خود چگونه می بینی؟ شیخ گفت: می بینم که گوییا هر دو ما در مسجد هستیم که طرفهای ما به دیوار آن مسجد وا نهاده است. شیخ جمال الدین گفت: من در رویت چنین دیده ام و تو در بیان چنین دیده ای. اکنون بگو که در منزلت ما کدام یک بزرگتریم؟ شیخ فرمود: تو در مسجدی نشسته ای که سقف دارد و من در مسجدی ام که مکشوف است. گوییا من طریقه دارم که ترقی دارد و تو این طریقه نداری پس مناظره منقطع شد.