سرزمیـن ما – مرید محمدی شاعر برجسته بختیاری

مرید محمدی شاعر برجسته بختیاری

آبان ۰۹, ۱۴۰۲ سرزمین ما شعر و ادب, موضوعات سایت ۱

درگذشت استاد مرید محمدی شاعر پیشکسوت و برجسته بختیاری هشتم آبان ۱۴۰۲ . آیین خاکسپاری وی روز پنج شنبه ۱۱ آبان ساعت ۹ صبح در آرامستان شهرکرد برگزار خواهد شد. روانش شاد باد

باز نشر:

اشعار شاعران بختیاری(۱۸)

مرید محمدی شاعر برجسته

مرید محمدی، از شاعران پیشکسوت و برجسته بختیاری است و زادگاهش استان چهارمحال بختیاری شهر گهرو است. متولد سال ۱۳۲۳ است و فعالیتهای فزهنگی و هنری وی از سال ۱۳۳۸ تاکنون، عمدتا در استانهای خوزستان و چهارمحال بختیاری بوده است.

از آثار این شاعر: مجموعه شعر فجرآوران خیبر (۱۳۶۲) ـ دوستی شاید… (۱۳۸۲) ، چوپی آواز «بختیاری سروده ها» (۱۳۹۵) و تصحیح مجموعه های: دیوان ملازلفعلی بختیاری(۱۳۸۰) ـ شیدای دهکردی، سرایش نوحه و سرود و تصنیف های بختیاری و … است. از اعضای موسس انجمن ادبی عمان سامانی شهرکرد، مشاور مدیرکل ارشاد در سال ۱۳۸۶ ، عضویت در شورای شعر و موسیقی صدا و سیما و راه اندازی انتشارات مرید و.. از دیگر فعالیت های فرهنگی اوست. (بیوگرافی و آثار وی در وبلاگ: www.morid-m.blogfa.com

نیایش

یُُو کینه؟ نها پا به مینه دلم نهاده تشی ورمنه حاصلم
چونو با مُنه هوکه هر روز و شو زهرُم هو آبید مه پُر ز تَوُ

صدا ایکنُم او بلام^۱ ایکُنه به درد خُوس او مفتلام^۲ ایکُنه
یو کینه که جامو ابینه ، اِگُو اشینه –وریسه – گروسه به دَو؟

یوکینه که حرف اینه مینه لَوُم ز سرتا به پا روز و شو ایُکوُم^۳
چنو تِل مُنه که ایگویی خُمه وَرُم مَنده و از تِلُم نی جُمه

هُو تیری چنو زیده مینه دِلُم که ایگوی رَسِسِ سَرُم مَحصِلُم^۴
چنو مهربونِ که ایگوی خُمُم یو کینه که تش ونده مینه لَوُم

یوکینه –هوکینه ؟چنه – با تونُم هو که تش نهادی به جونس مُنُم
حُفارتونِ^۵ جُونُمه تیفکِنید^۶ امونِ مونِ از دلم ورکنید^۷

نهنگ^۸ مونی تو مو تُقدارتُم^۹مَلامَل^۱۰ عطش دار دیدارتُم
تو سُوزینۀ جوُنمُی – با مُنی زروز ازل مینه جونم تونی

بغیر از تو دل دقّتی^۱۱ نی گره حُفار تو جون مونِ ایگره
نشونیت دُرُسه موگورو گُمم زِ رَه وستمه^۱۲ ره به تو نی برم

بگر دستم، از غم نجاتُم بده سرافزاری او ولاتُم بده
امیدی ندارم به ای روزگار زدستم ور افتاده صُور و قرار

منه ره مونیدم – ز ،ره وستمه هوا نا دُرُسته – بگر دستمه

تفنگ
شعر از: استاد مرید محمدی

تش زیدیه به مین دلا ای قدر تفنگ/ کز دردسون به سینه، ندارُم خَور، تفنگ

داغای بی شمار نهادی به مِن دلا / فرقی نکِرده سی تو کُرِ یا پدر تفنگ

بی رحم زیدیه به منه تشنی گَگوم/ تیری که کرده مینه دلامون اثر تفنگ

سُهدی دلانه با تش و دِی و قُرمبشت/ شادی نِ کردی از دلمون وتّه ور تفنگ

شرمنده نیستی که بوینی چه کرده یی/ صد ها یتیم منده زه تو در به در تفنگ!

هرجا که رهدی به رُه و ویدیه به لم/ بیدی به داغ گویلمون کور و کَر تفنگ

هی کُشتیه به تیر و برشتی به ایل و مال/ از مردمون حِین به دل و خُل به سر تفنگ

تو گوگرینه مین ولات زیدیه به هم / از بس که کَشتیه به ایل، شیر نر، تفنگ

هیچ کس نمنده از تش تو، حین جِیَر نبو/ اشکسته ای ز بَو ز گَگویل کمر تفنگ

مین دست هر کسی که نهادی تو دستته / بردی ز دشت ها علف و جونِور تفنگ

رحمی به دل نبیدی حتی به مین خَو / یا نیمه شو اِچَکنه دلت یا سحر تفنگ

از کوگ و میش و از کَل وگرگ و پلنگ و شیر/ با تیر تو نمنده ز هونون اثر، تفنگ

مرغ دلم اخوا بزنه پر به سوز کُه / اشکستیه ز مرغ دلم بال و پر تفنگ

کاشکی نبید نوم تو ورد زوون لر/ نی کردی تا ولات لرون هیچ سفر تفنگ

آرمون سینه هان تو سهدی به تیر و تش/ بردی ز دشت و کُه و کمر، شیر نر، تفنگ

حالا چه وا کنم که ز بعد دویست سال/ از ظلم تو نمنده به جا زیب و فر تفنگ

گویل حذر کنن ز چنین زیت و دات ظلم / دیری کنن ز اصل ستم یار شر تفنگ

با ای همه تفنگ و غرومبش به ایل و مال / جوندار نمنده دی سر خاک و لَور تفنگ

ار خام بگوم ز ظلم تو، صد ها کتاو اِبو / گُهدم مو از جنایتت ای مختصر، تفنگ

حالا به ای زمونه ایَر دیر بووی زِ مون / دشمِن تش اینه مینه دل و بوم و بر، تفنگ

عیب از تو نی که قشقره وندی به ایل و مال/ عیب هُنه که خواه ز تو ای هنر تفنگ

با ای همه خراوی و لیشی که من تو هد / اسباو رحمتی و شکوه و ظفر تفنگ

تو جَل به کول گله ای و دشت و ایل و مال/ هرگز نیایه خود به خود از تو خطر تفنگ

هر کس تونه گرید به بغل سی خیال خوس/ بُرد آوِروی تون و شکوه بشر تفنگ

باید فقط به سینه دشمن وَنیم تیر / و الا چی بیشتر زنه من دل شرر تفنگ

دنیان با قرمبش خوت تش نهادیه / زیده نهیب تو وَرِ دشمن تشر تفنگ

تا دشمنون به ظلم ازنن تش به جونمون / هیچی علاج درد هو نو نی میَر تفنگ

تا برق دی تو دشمنه دی جون به سر کنه/ مندیمه سی قرمبش تو تی به در تفنگ

سی او همه صفات و بدی ها تو گفتمه/ شعری که وَر کنه ز دلت ننگ شر تفنگ
از کتاب چوپی آواز سروده ی مرید محمدی منتشر شده در سال ۱۳۹۵ .

افتو

ترکسته اَفتو که غوغا کنه/ مِنه توف سرما خونه جا کنه
ترکسته تا برفل اَو کنه/ به چوغون و سرما ریه وا کنه

ترکسته تا از منه برف و یخ/ کلیرانه پیدا به صحرا کنه
ترکسته گرما بده مین دلا/ همه جان چی روز روشنا کنه

ترکسته افتو سی درمون دل/ به که چیر صد چشمه ورپا کنه
ترکسته افتو بیاهه به که/ به گل دشتنه پاک رسوا کنه

بهاره دیه باد و چوغون گذشت/ بجنبین که افتو نره سا کنه
منه برق افتو وریستین ز پا/ که دل هانه پر نور و گرما کنه

نویده به عالم چینو افتویی/ که اِی طو به مین دلا جا کنه
بجمنین که نورس ز دستمون نره/ هونه که غم و درد پیدا کنه

همه وارگه هانه آراشت کردنه/ که افتو میر او چو شال وا کنه

چوپی آواز

پای بند قفسم، شوکت آغاز کجاست / آسمان هست ولی قدرت پرواز کجاست؟
هی هی ایل بر افتاد، سفر رفت زدست / خیمه ی کوچ به پیچ خم «تاراز» کجاست

«ایلوگ» زارزن خاطره هایی است ز پیش / قصه گوی غم آمیخته با راز کجاست؟
«زرد کوه» هیبت خود را ننهاده ز دست/ پای مردان صفا پیشه اعجاز کجاست

«چری» آن همینه اش نیست زبولدوز دهر/ هی هی و رمّ شکاران وتک وتاز کجاست
ایل مردان همه رفتند به باغ ملکوت/ نامداران وفا گستر دلباز کجاست

کوه« کلار» پریشان و خس و خاشاک است/ شیر مردان شکار افکن ممتاز کجاست
کوه «منگشت» گذرگاه کلاغان شب است/ روشنی بخش دل و چوپی آواز کجاست

«هفتنان» مات ز رهپویی ماشین شده است/ شیهه ی سم ستوران سفرساز کجاست
ما که آیینه شکستیم ز بدخلقی دهر/ کِل زنان سفر عشق « فلک ناز» کجاست

شور بازفت زکف رفت «چری» رفت ز یاد/ کوچ مردان گذرگاه «علی باز» کجاست
هیچ شوری به دلی نیست، صفا رفته ز یاد/ شاعر سوز گداز از کُه شیراز کجاست

ایل مردان ادب پرور خرم دل کو؟/ دل نوازان صفا پیشه ی طناز کجاست
می رود دم به دم از ایل امیران سترگ/ غرش شیر و دلیران سرافراز کجاست؟

کوچ

می‌روی شاد و دریغ
و نمی‌دانی هیچ
بعد این فاصله‌ها
کمر صبر مرا می‌شکند …

خیر در پیش و سفر بی‌تشویش
توشه راهت گل مریم – سبدی نورانی
کوله بارت مملو – از صداقت… پاکی – از عشق
پیش راهت چمن عاطفه سبز
مَرکَبت معجزه‌ی تخت سلیمان بادا
من چه میدانستم سر رفتن داری
من چه میدانستم، سر بیگانگیت در پیش است
ای مسافر:
من کدامین سخنم بوی دلتنگی داشت
یا کدامین شعرم قامت ترد ترا
در سحرگاه شکفتن نستود؟
در سحرگاه صداقت نسرود؟
ای مسافر
سفرت بی‌تشویش …
***
… ای مسافر
سفرت بی، تشویش
برو ای شادترین خاطره‌ی زندگیم
برو ای پاک‌ترین آیه‌ی تقدیس خدا
برو ای چشم خوشت معرکه گیر
دست ما نیست که خود، تقدیر است …

ای مسافر
سفرت بی‌تشویش
تو که در سردی دی
خبر از باغچه‌ی سبز وفا می‌دادی
و خزان‌ت همه کاجستان بود
– زچه کوچ؟
کوچ تو …
کوچ بهاران خدا را دارد
ناز تبریزی و افرا از توست
بی تو می‌پوسم نرم
بی تو می‌سوزم گرم
و به خاطر بسپار
بی تو من می‌شکنم
بی تو … می‌دانم و می‌دانی خوب
روزهایم شب ظلمانی بی‌پایانیست

نوشته شده در: خرداد ۱۳۹۲ ـ باز نشر ۱۴۰۲ سایت سرزمین ما

…

bigtheme

One thought on “مرید محمدی شاعر برجسته بختیاری”

حشمت الله شهباز گهرويي آبان ۹, ۱۴۰۲ در ۱۵:۱۸

إنا لله وإنا إلیه راجعون

با نهایت تاسف و تاثر ضایعه درگذشت اسوه اخلاق، استاد فرهیخته شاعر متعهد و سخن‌سرای نامی معاصر و اندیشمند بزرگ زنده یاد: استاد مرید محمدی گهرویی که از پیشروان اقالیم شعر و ادب استان چهارمحال و بختیاری و ایران اسلامی به شمار می‌رود را به جامه فرهنگی و ادبی وهمچنین خانواده محترم ایشان، تمامی شاگردان و ارادتمندان آن استاد ارجمند، تسلیت و تعزیت عرض نموده و از خداوند متعال برای آن مرحوم، علو درجات و رحمت واسعه الهی و برای بازماندگان صبر و شکیبایی در تحمل این مصیبت را مسئلت داریم

حشمت الله شهباز گهرویی

پاسخ ↓