حسین پژمان بختیاری، محقق، مترجم و شاعر برجسته معاصر، در سال ۱۲۷۹ هجری شمسی در تهران متولد شد، اما همچنانکه خود پژمان نوشته زادگاه اصلی و دیار پدری وی «دشتک بختیاری» است که در دامنه کوهساران بلند بختیاری منتهی به «زردکوه» و در کنار سرچشمه های اصلی رود «کارون» قرار دارد. پدرش«علیمرادخان میرپنج» از سلسله خوانین بختیاری و از سرداران دوره مشروطیت بود که در دشتک سکنی داشت. وی در اواخر دوره قاجاریه به منظور تصدی مناصب نظامی به تهران مهاجرت کرد و پس از مدتی مورد عنایت «امین السلطان اتابک اعظم و سپس مظفرالدین شاه قاجار» قرار گرفت و صاحب عنوان لشکری میرپنج (سرتیپ) گردید. علیمرادخان در جریان نهضت مشروطیت به همراه خواهرزاده خود، علیقلی خان سردار اسعد بختیاری (از سران بزرگ مشروطیت) به سپاهیان مشروطه خواه ملحق گردید و در فتح تهران مشارکت نمود. در مبارزات و جنگ های پس از مشروطه نیز فرمانده بخشی از قشون بختیاری بود و در راستای دفاع از مشروطیت نقش فعالی ایفا کرد.^۱   پدر پژمان که پیش از این در بختیاری ازدواج کرده بود، در زمان اقامت در تهران نیز، با دختری جوان از خاندانی مشهور ازدواج می کند.^۲ پژمان بختیاری ثمره این ازدواج بود.   مادر پژمان «عالمتاج قائم مقامی» متخلص به «ژاله» (۱۳۲۶ـ۱۲۶۲) از سلسله شریف سادات و از نوادگان «قائم مقام فراهانی» (صدراعظم و نویسنده مشهور دوره قاجاریه) بود. ژاله از زنان شاعر و قصیده سرای آن دوران به شمار می رفت که اشعار زیبا و پرخروش وی در دفاع از حقوق زنان مشهور است.

تولد و جدایی پدر و مادر:

پژمان بختیاری خود می نویسد:  در روز سوم شعبان (میلاد مسعود حضرت سیدالشهدا)، به سال ۱۳۱۸ هجری قمری برابر با ۱۲۷۹ شمسی^۳ در محله حسن آباد تهران چشمی به روی جهان بازکردم که بایستی بعدها درباره ی آن بگویم:

به اشک خلق نخندیدم نمی دانم      که گفت که چشم تو تا روز مرگ گریان باد

پدرم علیمرادخان میرپنج بختیاری مرا به مبارکی روز تولدم «حسین» نامید. »۴  این وصلت نامتناسب و به تعبیری سیاسی^۵ چندان پایدار نماند و به دلیل تفاوت سنی و ناسازگاری، اندکی بعد به جدایی انجامید. پژمان در این باره می نویسد: «ازدواج نامناسب مادرم که هجده سال در ناز و نعمت پرورده شده و دانشی بیش از زمان خود اندوخته بود با پدرم که نزدیک به پنجاه سال از عمرش در جنگ و سختی گذشته بود، دیری نپائید، به این معنی که مرا رها کرده، به خانه پدری رفت، بدون آنکه جدائی از شوهر را قطعی سازد.»^۶    تلاش پدر پژمان برای بازگرداندن همسر چندان نتیجه نمی دهد، از این رو سعی می کند او را از دیدن فرزند محروم نماید. مادر هم لجاجت نشان می دهد و آن کودک در اوان زندگانی از دامان پر مهر مادر محروم می شود. در نتیجه، دیدار مادر و پسر، سال­ها میسر نمی شود و «نخستین بار پژمان ۲۷ ساله بود که مادرش او را می بیند»^۷

دکتر باستانی پاریزی، مورخ نامدار معاصر، در مقدمه دیوان پژمان بختیاری می نویسد: «[علیمرادخان] احترام همسر را که از سادات است و از عادات بختیاری گری و ایلیت او سرچشمه گرفته، همه جا رعایت می کند و فقط با یک نهیب مردانه او را از لجاجت و دعوا باز می دارد ولی هرگز آزادی این زن را نگرفته و همیشه به او فرصت داده است که با شعر و عرفان و تاریخ، دمساز باشد»^۸   به هر روی این جدایی غم انگیز سرنوشت تلخی را برای این کودک بی پناه رقم می زند و از آن زمان به بعد که پژمان نوزادی بیش نبود، زندگانی توام با رنج و حرمان و آوارگی وی آغاز می شود. در چنین شرایطی که پدر وی نیز به دلیل سفر مداوم و اشتغال به امور لشگری کمتر می توانست در کنار فرزند باشد، پیرمردی به نام «کاکاعباسعلی»^۹ که از خادمان و ملازمان علیمرادخان و از اهالی دشتک بختیاری بود، عهده دار سرپرستی و نگه داری از این کودک شیرخواره می گردد و تا دوران نوجوانی همچون پدری دلسوز در کنار وی مانده و با سختی و مشقت فراوان از او مواظبت می کند. پژمان بعدها از آن مرد شریف به نیکی یاد می کند و او را سرپرست واقعی خود می داند.^۱۰  به هرحال دوران کودکی وی با محرومیت و مشقت بسیار و خالی از مهر مادری و توجه پدری سپری می گردد.

«ای بسا شب ها که اندر کودکی      اشک ریزان، خفتم از بی مادری…

دیده ام  از  آسمان  بیــداد ها     دارم  از  بیداد  او   فریادها…» (دیوان،ص۳۴۰)

از سن سه سالگی به بعد ، پدرش اصرار داشت که به وی خواندن و نوشتن و بویژه قرآن بیاموزد و در این راه سخت گیری می کند. با این وصف تا سن چهارسالگی اندکی خواندن و نوشتن را فرا می گیرد. «باری هنوز چهارسال نداشتم که از فشار مصائب، مانند بزرگان فکر می کردم، قرآن و کتابهای سبک را می خواندم و نامه های بی سر و ته کاکا عباسعلی، را می نوشتم»^۱۱

پژمان در زادگاه خود: دشتک بختیاری

درحدود سال ۱۲۸۵ هـ.ش.، به دلیل شیوع بیماری وبا در تهران، علیمرادخان، پژمان را به همراه بستگان خود به دیار بختیاری و زادگاه خود «دشتک» می فرستد. پژمان در زندگی نامه خودنوشت، که در مقدمه کتاب «خاشاک» و همچنین «کویر اندیشه» آمده است، از دوران زندگی در «دشتک بختیاری» به تفصیل یاد می کند: «درمعیَت برادر و خواهرم و چهل نفر سوار بختیاری، عازم دیار پدری شدم…چند روز بعد به «دشتک» رسیدیم. این قریه، زادگاه اعضاء خاندان ما بود که در پشت رشته مرتفع «زردکوه»، بر کنار شعبه اصلی «کارون»، جای داشت»^۱۲

منطقه تاریخی دشتک در دامنه کوهساران بختیاری، سرزمین اجدادی خاندان پژمان بود. این دیار زادگاه و جایگاه برخی سرداران و بزرگان بختیاری است. دشتک در آن هنگام روستایی زیبا، در دامان رشته کوه های بلند بختیاری بود و در مرکز آن، مجموعه بزرگی شامل قلعه، مسجد خان و حمام خان وجود داشت که توسط پدر بزرگ و اجداد پژمان بنا شده بود و محل زندگی خاندان پدری او بود. عموی پژمان «محمدرضاخان» در آن روزگار، خان و حاکم این منطقه بود. به این ترتیب پژمان وارد خانواده پدری خود می شود. نامادری پژمان زنی از طایفه بختیاری بود که وی و دخترانش به پژمان علاقه ای وافـر داشتند ولی برادر ناتنی اش، جوادخان با او سر ناسازگاری داشت.^۱۳  

     از آن تاریخ به بعد، بخش سرنوشت سازی از دوران رشد و بالندگی پژمان، در این منطقه از بختیاری سپری می گردد. در دشتک خواندن و نوشتن، اسب سواری، تیراندازی و فنون رزم را فرا می گیرد و به تجربه هایی فراموش ناشدنی دست می یابد که در سرنوشت ادبی و آینده وی تاثیر عمیقی بر جای  می گذارد. زندگی در دامان طبیعت زیبا و مناظر دل انگیز اطراف دشتک، برای او شگفت انگیز و اثرگذار بود تا جائی که آن را سرآغاز تحولات روحی و الهام بخش زندگی شاعرانه ی خود می داند: «دیدن و بهره بردن از آن همه چیزهای زیبا، از آن همه کوه و بیشه و چشمه و دشت و صحرا، از آن زندگانی آرام و بی تکلف برای من و روح من، عوالم تازه ای به وجود می آورد.»^۱۴

پژمان، نخستین بار در روستای دشتک بختیاری به مکتبخانه می رود و نزد «ملاعلی بنده بهرامی»، که از مکتب داران قدیمی دشتک بود، مشغول به تحصیل می شود: «مکتبخانه ما مسجدی تاریک بود که چنار بسیار عظیم و چندصد ساله ای بر آن سایه می افکند… ملاعلی بنده،^۱۵ استاد مکتب ما بود و تمام دختران و پسران دشتکی در محضرش درس می خواندند. برادرم جوادخان که بعدها کشته شد، هفته ای یک روز به مکتب آمده و به تعلیم مشق خط، مبادرت می ورزید. برادرم، خطی پخته داشت و در مدرسه «فلاحت» تحصیلات علمی خود را به پایان رسانیده بود. مرحوم مظفرالدین شاه، که ظاهراً مؤسس مدرسه مزبور بود، تصدیق او را با ده اشرفی جایزه، اعطا فرموده بود.»^۱۶محیط آرام و شاعرانه منطقه دشتک بختیاری با طبیعت زیبا و کوهساران بلند و باشکوه  به تدریج الهام بخش افکار و اندیشه های شاعرانه ی او می گردد: «در آن مدت و این سفر، چیزهائی دیدم که  می توانم آنها را محرک اصلی شعر خود بدانم… مناظر کوه احمد لیوِه^۱۷ [دردشتک] از یک سو و جلال و کبریای خدائی در قیافه آرام یک نفر لُر عامی [درحال نماز] از سوی دیگر، روح و فکر مرا متمایل به شاعری ساخت و شاعری متشاعر به وجود آورد.»^۱۸   پژمان در این سفر، مدت دو سال و بعدها نیز چندین سال را در دشتک گذراند. همچنین در دوران جوانی و میانسالی هم علی رغم دشواری راه در آن روزگار که مسافرت از تهران تا عمق کوه های بختیاری گاهی چندین ماه به طول می انجامید، بارها به زادگاه و سرزمین پدری خود رفت و آمد داشته است و برخی اشعار خود را در دشتک سروده بود.

ادامه تحصیلات در تهران

پس از گذشت چندین سال زندگی در دامان طبیعـت زیبای بختیاری به تهران باز می گردد. در تهران ابتدا در مدرسه «اشرف»، سپس در مدرسه فرانسوی «سن لویی» مشغول به تحصیل می گردد. وی در این مدرسه با «نیما یوشیج» همدرس بود. پدر وی که در این زمان به دلیل حضور مداوم در جنگ های پس از استقرار مشروطیت و دفاع از آن، اغلب در آذربایجان بسر می برد، پژمان را به خانواده هایی از آشنایان و دوستان خود می سپارد. این دوره نیز با تنهایی و تنگدستی و احساس تحقیر و سربار بودن، سپری می گردد. تنها چیزی که پدر از آن غفلت نمی ورزد، توجه به وضع تحصیل وی است که با پرداخت به موقع شهریه و حضور در مدرسه، به طور مرتب پی گیر آن می شود. مرگ پدر: پژمان در سن ۹یا۱۰ سالگی بود که بار دیگر دست تقدیر، مسیر زندگی پررنج او را آشفته تر می سازد. پدرش علیمرادخان بختیاری پس از سپری کردن یک دوره بیماری، رهسپار دیار باقی  می شود و او تنها سرپرست خود را نیز از دست می دهد:  (۱۳۲۹ هـ.ق/ ۱۲۸۹ هـ.ش.)^۱۹    «پدرم در جنگهای آذربایجان [دردفاع ازحکومت نوپای مشروطه] به سختی بیمار گردید و موقعی که به تهران بازگشت مرضش سخت و خطرناک شد… از این رو مورد عنایت «مجلس شورای ملی» گشته، لوحه افتخاری بدو عطا شد، اما به زودی در تهران درگذشت… جنازه پدرم، با جلالی که تا آن روز در تهران دیده نشده بود، در میان صفوف شاگردان بعضی از مدارس و نظامیان با موزیک و سواران بختیاری گذرانده… و با عده ای بالغ بر صد سوار بختیاری، به حضرت عبدالعظیم فرستادند و در اتاقی که در دالان فاصل صحن و حیات شاهی خریداری شده بود، بخاک سپردند»^۲۰

علیمرادخان قبل از مرگ، سرپرستی پژمان را به خواهرزاده خود «حاج علیقلی خان سردار اسعد» محوّل می کند و به همین منظور اموال قابل توجه خود را در تهران در اختیار سردار اسعد می گذارد، مشروط بر آنکه پژمان را برای ادامه تحصیل به فرانسه اعزام نماید، اما به دلیل غفلت و حوادث بعدی این موضوع  تحقق  نمی یابد.

«مادرم رفت و پدر خُفت و از آن هر دو بماند       طفل نه ساله افسرده، چو شمع سحری»

پس از مرگ پدر، نامادری اش با اصرار از «سردار اسعد» تقاضا می کند که پژمان را همراه وی به بختیاری بفرستد، بدین ترتیب، چند سال دیگر را در قریه دشتک می گذراند. بعد از بازگشت به تهران دوباره مشغول به تحصیل می گردد. در این هنگام، سردار اسعد، قیم وی، فلج و نابینا شده بود. و چند سال بعد وفات می یابد. (۱۳۳۶هـ.ق/۱۲۹۶ هـ.ش).   پس از مرگ سردار اسعد بزرگ، پسرش جعفرقلی خان اسعد (ملقب به سردار اسعد سوم) عهده دار سرپرستی پژمان می گردد. او نیز از رجال نامدار دوران مشروطیت و پس از آن بود و مدت ها عهده دار مناصبی همچون وزیر در کابینه اواخر مشروطه و حاکم برخی ولایات کشور بود. در اوایل حکومت رضاشاه نیز وزیر جنگ می شود، اما بعدها به اتهام توطئه علیه رضاشاه، زندانی گردیده و سپس به قتل می رسد. (۱۳۱۲هـ.ش). جعفرقلی خان اسعد در آن دوران با وجود اشتغالات فراوان کشوری، چندان توجهی به وضع زندگی و تحصیل پژمان نمی کند. و بعدها با نپرداختن شهریه، باعث اخراج وی از مدرسه می شود. با اینکه پدر پژمان ثروت و املاک زیادی در تهران و بختیاری باقی می گذارد، اما به قول خودش پشیزی از اموال پدر نصیبش نمی گردد و همچنان روزگار را در فقر و پریشانی، سپری می کند. مدتی نیز ملازم و همسفر جعفرقلی خان سردار اسعد» در جنگ ها و حکومت ولایات بود .^۲۱     سپس در آن ایام که دیگر وارد سن جوانی شده بود به دلیل نیاز مالی و گذران زندگی، ابتدا در اداره بیسیم و سپس در وزارت پست و تلگراف مشغول کار می گردد (۱۳۰۶هـ.ش.) و تا سی و یک سال بعد که باز نشسته می شود، به خدمت خود در آنجا ادامه می دهد. (۱۳۳۷ه.ش) به روایت اسناد، وی از بهترین کارکنان آن وزارتخانه بود و همواره به عنوان شخصیتی ادیب و دانشمند شناخته می شد.^۲۲ پژمان در طول این مدت نیز به دنبال اندوختن مال و کسب موقعیت نبود و همچنان در تنگدستی روزگار را می گذراند. همچنانکه دکتر ایرج افشار در مقدمه ی کتاب «کویر اندیشه» (۱۳۷۲) اشاره می کند: «پژمان، از نعمات روزگار، تنها طبعی بلند، اندیشه ای شاعرانه، حساسیتی بسیار و توانائی استادانه در ادب فارسی، نصیب برد»^۲۳

گرایش به شعر و ادب

پژمان در اوان جوانی، اولین گام های خود را بسوی دنیای شعر و ادب برداشت و با مطالعات مستمر و تحقیقات بسیار در متون ادبی و تاریخی، به تدریج در شعر و ادب، تبحر و اشتهار یافت. ابتدا در برخی نشریات، اشعاری کوتاه منتشر ساخت که با تشویق مخاطبان روبرو گردید. در آغاز «آرزو» و «سرمست» تخلص می کرد. اما بعدها تخلص خود را به «پژمان» مبدل نمود که این نامی با مسمی برای او بود و از روح پژمرده و زندگانی سراسر اندوهبار وی حکایت داشت. اما در اغلب اشعارش از ذکر نام و تخلص، خودداری می نمود:

«تاریخ زندگانی من غیرشکوه نیست     خوشتر که ناشنیده گذارم نگفته را

در شعـر، نام خـود نبرم تا برون برم        از یـاد روزگـار ، حـدیـث شنفته را»

نخستین اساتید پژمان در شعر و ادب «ملک الشعرا بهار»، «بدیع الزمان فروزانفر» و «وحید دستگردی» بودند که از اساتید نامدار تاریخ ادب ایران به شمار می آمدند. پژمان از محضر این ادیبان بهره های فراوان برد. علاوه بر آن در محافل و مجالس ادبی آن روزگار که با حضور شاعران و ادیبان بزرگ معاصر برگزار می شد، شرکت داشت.    استاد دانشمند، دکتر باستانی پاریزی در مقدمه دیوان پژمان، ضمن اشاره به معاشرت های او با شاعران بزرگ معاصر می نویسد: «پژمان بختیاری شاعری کوچک و مرد گمنامی نیست. آدمی که در مجالس نظمی و بزمیِ کسی چون «ایرج میرزا» خدای شعر قرن معاصر ما و در حضور «ادیب نیشابوری و استاد فروزانفر، شیخ الرئیس محمد هاشم میرزا و مرحوم احمد دهقان و بهمنیار کرمانی» به مهمانی رفته و در گفت و گوی ادبی آن ها شرکت می کرد و گفتگوی آن ها گاهی صورت محاجه به خود می گرفته، او کسی نیست که آدم گمنامی چون مخلص… بتواند در باب شعرش قلم بزند… شاعری مثل پژمان، که امثال «رهی معیری و گلچین معانی» افتخار داشته اند که شعرشان در اطلاعات ماهانه در کنار شعر پژمان چاپ می شود از تعریف و توصیف ما مستغنی است.»^۲۴

چنانکه اشاره شد، پژمان بختیاری باشاعران و ادیبان بزرگ معاصر، همچون: «ملک الشعراء بهار، ایرج میـرزا، جلال الدین همائی، نیما یوشیج، بدیع الزمان فروزانفر، وحید دستگردی، رهی معیری، مهدی اخوان ثالث، امیری فیروزکوهی، استاد شهریار و…» دوستی و مراوده نزدیک داشت.^۲۵ و خود نیز با دانش اندوزی فراوان در زمینه های گوناگون علمی و تسلط کم نظیر در شعر و ادب فارسی، از اساتید و صاحب نظران بزرگ زمانه گردید و آثار گرانسنگی برجای گذاشت.   پژمان شاعر و محقق پرکاری بود، در زمینه تاریخ و فرهنگ ایران زمین تحقیقات فراوان نمود و در تصحیح کتب ادبی کوشش به سزایی داشت. او همچنین به زبانهای فرانسه و عربی نیز تسلط داشت. آثار زیادی را از فرانسه به فارسی ترجمه کرد و با مسافرت به کشورهای اروپایی نظیر فرانسه، انگلیس، ایتالیا و سوئیس و مطالعه در آثار شاعران این کشورها، با ادبیات مغرب زمین بویژه فرانسه، آشنایی یافت. از این رو علاوه بر مقام برجسته شاعری، محقق و مترجم توانمندی نیز بود و در طول عمر خویش بالغ بر چهل اثر تالیف، تصحیح و یا ترجمه کرد و بیش از هفتاد مقاله یا اثر ادبی در نشریات معتبر آن دوران (از سال ۱۳۰۵تا ۱۳۵۳هـ.ش.) به چاپ رسانید.^۲۶  البته برخی از آثار وی هنوز منتشر نشده است و برخی نیز در سالهای دور فقط در مجلات آن زمان یا به صورت محدود منتشر شدند. و دیوان وی نیز حاوی همه اشعار او نیست.     در انواع شعر و در قالب های مختلف ادبی، به ویژه در غزل سرایی دستی توانا داشت و سروده های نغز و زیبائی به یادگار گذاشت. می توان گفت، پژمان شاعری پیشرو و از سنت گرایان نوپرداز معاصر بود و در تحول شعر دوران معاصر اثرگذار بود، دکتر شفیعی کدکنی در جستجوی تحول شعر معاصر با اشاره به پیوند ادبیات مغرب زمین با ادب ایران، به نقش اثرگذار پژمان بختیاری در این تحول و لطافت و زیبایی شعر معاصر اشاره دارد.^۲۷   اشعار پژمان سرشار از تعابیر بدیع و مضامین نو است. بسیاری از غزلیات وی از طراوت و روح خاصی برخوردارند و برخی از آنها نیز شهرت به سزائی یافتند، از جمله غزل «حسرت عشق»:

«در کنج دلم عشق کسی خانـه ندارد       کس جای در این خانه ویرانه ندارد..»

و همچنین غزل های پرشور دیگری که حکایت از روح مواج و درون پر تلاطم این شاعر حرمان دیده و رنج کشیده دارد. پژمان بختیاری همواره ارزش های معنوی و اخلاقی را می ستود و از معتقدان به اصول دین مبین اسلام و در حلقه ی دل باختگان و ارادتمندان به اهل بیت، بویژه مولای متقیان علی (ع) بود و در وصف آنان سروده های دل انگیزی دارد.  از سوی دیگر، وطن پرستی پرشور و آزادی خواهی بلند نظر بود که همواره به سربلندی، استقلال و آزادی ایران می اندیشید و بیگانه ستیز بود. به مردم و میهن خویش عشق می ورزید و این موضوع در اشعار وی بویژه در شعر معروف وی با نام «مهر ایران زمین» (که در سال  ۱۳۲۰ زمان اشغال ایران توسط متفقین سروده بود)، آشکار است:

«اگر ایران به جز ویران سرا نیست     من این ویران سرا را دوست دارم
اگر تاریخ  ما افسانه رنگ است          من این  افسانه ها را دوست دارم
نوای  نای ما  گر جانگداز  است        من این نای و نوا را دوست دارم…»(دیوان، ۴۲۴)

پژمان بختیاری شاعری وارسته و آزاده بود و هیچگاه در آن روزگار سخت دست بسوی ارکان قدرت و صاحبان زر و زور دراز نکرده است:

منت شاهان  نصیـب من مباد      گر کشم منّت ز ماهی می کشم
گر پناهی بایدم بردن به خلق       دست سوی بی پناهی می کشم

«پژمان مدتی عضو شورای شعر و ترانه رادیو بود و با برنامه معروف گلها همکاری داشت برنامه ای که نخستین سرپرست آن داود پیرنیا، دومین رهی معیری و سومین آن خود او (پژمان بختیاری) بود»^۱ بعضی از تصنیف های وی از جمله تصنیف زیبای «مولی علی» توسط گروه های مختلف موسیقی بعد از انقلاب اسلامی به اجرا درآمد و از رسانه ملی پخش گردید. بسیاری از هنرمندان و خوانندگان مشهور کشور نیز در آثار هنری خود از اشعار پژمان استفاده کردند. ^۲۸

پژمان و سرزمین بختیاری: تاریخ و تمدن دیرینه سرزمین بختیاری در آثار پژمان، جلوه ای خاص داشته و نشان از عشق و دلبستگی شاعر به زادگاه و تبار خود و دیار کهن بختیاری دارد. او در باب تاریخ، فرهنگ و ادبیات بختیاری، بسیار قلم زده است. علاوه بر مقالات و نوشته های متعدد در این زمینه، اشعار بلند و زیبایی نیز در وصف بختیاری سروده است که جاودانه شده اند. از این رو جایگاه وی به عنوان بزرگترین شخصیت علمی و ادبی بختیاری همچنان پابرجاست.^۲۹   توصیف سرزمین بختیاری در شعر پژمان بسیار زیبا و دلنشین است از جمله در مثنوی «بختیاری»، از دیار پدری و ارزش های بختیاری سخن می راند و این سرزمین دیرینه را به شکل حماسی و به زیبایی وصف می کند. در قطعه «آخرین شیر بختیاری» نیز هم به همین موضوع اشاره می کند و در منظومه «شهید عفت» پاکدامنی و شجاعت زن بختیاری را می ستاید.

واپسین روزها:  پژمان به دلیل سختی های روزگار و نابسامانی های زندگی سالیان زیادی در تجرد و تنهائی زیست، و در حالی که سنی از وی گذشته بود ازدواج می کند. ابتدا یک ازدواج ناموفق داشت، سپس با دختری در تهران ازدواج نمود که حاصل این ازدواج دو فرزند دختر و پسر است.^۳۰ (۱۳۳۰) وی در دهه آخر زندگی بسیار مورد توجه محافل ادبی و فرهنگی بود. در سال ۱۳۴۹ در تالار موزه باستان شناسی ایران، آیین تجلیل از شخصیت علمی و ادبی وی با حضور برخی شاعران و ادیبان برجسته کشور برگزار گردید.^۳۱ در دوران پایانی عمر، مدت طولانی گرفتار بیماری و رنج ناشی از آن  می شود و این بیماری رنج آور سال ها ادامه یافت.  سرانجام پژمان بختیاری پس از عمری درد و رنج و ناکامی در سوم آذرماه سال ۱۳۵۳هـ.ش.^۳۲  به سن ۷۴ سالگی بر اثر بیماری سرطان، دور از زادگاه پدری، در تهران درگذشت.^۳۳  او را در قبرستان بهشت زهرا (قطعه قدیمی ۸) به خاک سپردند.

تا رهرو عدم شد جسم شکسته ما       آسایشی عجب یافت اندام خسته ما

پژمان بختیاری شعر زیر را برای سنگ مزار خود سروده بود:

«ای که  بر تربـت  من  می گذری           بـی  نیـازانـه  بدان  می نـگـری
هیچ دانی که نهفته ست این جا؟     کیست این خسته که خفته ست اینجا؟

یک جهان قصـه پرسوز  اینجاست          شاعری شوم و سیه روز اینجاست
قدری  آهسته برو ، پژمـان  است         که در  این گـور  سیه پنهان است

آه و اشکش همه شب بوده ندیم        شمـع  هستیش هـواخـواه  نسیـم
بارها خسته و فرسوده شده ست        تا که این مرتبه آسوده شده ست…»^۳۴

تحقیق و نگارش: رضا بهرامی دشتکی (نویسنده و پژوهشگر بختیاری) ـ ۱۳۹۱

منبع: کتاب زندگی و اشعار پژمان بختیاری، پژوهش و تدوین رضا بهرامی دشتکی، نشرسامان دانش، تهران، بهمن ۱۳۹۴٫ ص ۲۷ الی ۴۱

پی نوشت ها:  ۱ـ پژمان بختیاری، کویر اندیشه، ۱۳۴۹، مقدمه ص (هـ ).  ــــ  ۲ـ ژاله قائم مقامی، دیوان، بامقدمه پژمان بختیاری، ۱۳۷۴ ص۶ .    ـــــ ۳ـ منابع متعدد، تاریخ تولد پژمان را چهارم آبانماه ذکر کردند و در اینجا به استناد منابع، همین تاریخ  ذکر گردید اما براساس تطبیق تاریخ هجری قمری با خورشیدی برابر با چهارم آذرماه خواهد بود.   ـــ ۴ـ پژمان بختیاری، خاشاک، ۱۳۳۵٫ مقدمه ص ( ز ) .    ۵ ـ وصلتـم وصلـت سیاسی بود     وین سیاسـت زمام و اب دارم / آخر این لر کجا و من به کجا     راستی راستی عجـب دارم. (دیوان ژاله)  ـــ   ۶ ـ پژمان بختیاری، کویر اندیشه، پیشین، مقدمه ص ( و ).  ـــ ۷ ـ غلامحسین یوسفی، چشمه روشن، ۱۳۸۳ ، مقدمه ص ۲۸۱٫ ـــــ ۸ـ پژمان بختیاری، دیوان، بامقدمه باستانی پاریزی، ۱۳۶۸ ، مقدمه ص سی و شش .  ــ  ۹ـ در گویش محلی: «کاکا اَواسلی» .    ــــ ۱۰ ـ پژمان بختیاری، کویر اندیشه، پیشین، ۱۳۴۹، مقدمه ص(و )..   ـــ ۱۱ـ پژمان بختیاری، خاشاک، پیشین، مقدمه ص( ط ) .  ـــــــ ۱۲ـ همان، ص( ط ) و( ی) و دیوان ، پیشین، ص پنجاه و یک.   ــــ ۱۳ـ پژمان بختیاری، کویر اندیشه،  مقدمه ص( ح ) و ( ط ).   ـــ ۱۴ـ پژمان بختیاری، دیوان، پیشین، ص پنجاه و دو .   ۱۵ـ ملاعلی بنده، استاد دوران مکتب پژمان، پدر میرزامحمد بهرامی دشتکی بود که هر دو از شاهنامه خوانان بختیاری و ادیب و خوشنویس بوده اند.  ــــ ۱۶ـ پژمان بختیاری،کویراندیشه، ص پنجاه و پنج  و خاشاک، مقدمه ص(ید). ـ  ـــ   ۱۷ـ کوه بلند احمدلیوه (احمد دیوانه) با مناظر زیبا در شمال دشتک.     ۱۸ـ پژمان بختیاری،کویراندیشه، صص پنجاه وهفت و پنجاه ونه و خاشاک، مقدمه ص (یو)و (یح).  ـ   ۱۹ـ پژمان بختیاری، خاشاک، مقدمه ص( یح ) . ـــ ۲۰ـ پژمان بختیاری، دیوان،  صص شصت وسه ، هفتاد و یک و هفتاد و سه .   ــ ۲۱ ـ جعفرقلی خان سردار اسعد، خاطرات، به کوشش ایرج افشار، ۱۳۷۸ ، ص ۱۰۵٫  ــ ۲۲ـ علی میر انصاری، اسنادی از مشاهیر ادب معاصر ایران، ، ۱۳۷۸ صص ۳۰۱ ـ۳۰۳٫     ـــــــ ۲۳ ـ پژمان بختیاری، کویر اندیشه، با مقدمه ایرج افشار ،  ۱۳۷۲، ص ۱۰  .  ــــ ۲۴ ـ دیوان پژمان بختیاری، مقدمه باستانی پاریزی، ص، سی،  و سی و یک .   ۲۵ـ پژمان با دیگر شاعران برجسته معاصر همچون:حبیب یغمایی، ادیب نیشابوری، مهدی اخوان ثالث، دکترحمیدی شیرازی، مهدی سهیلی، نادر نادر پور، گلچین معانی، انجوی شیرازی، و… نیز معاشرت و دوستی طولانی داشت.   ـــ ۱۴ـ رجوع کنید به  بخش آثار پژمان بختیاری در کتاب زندگی و اشعار پژمان .      ۱۵ـ محمدرضا شفیعی کدکنی، با چراغ و آینه، در جستجوی ریشه های تحول شعر معاصر ایران،، ۱۳۹۰، ص۲۰۲ و ۲۰۳٫        ۲۶ـ نادر نادر پور، مجله سخن، به یاد پژمان ، دوره ۲۴، ش۲۷۴ ، آذرماه ۱۳۵۳ ص ۱۱۱ و حداد عادل، دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دایرهالمعارف اسلامی، جلد ۵ ، تهران ، ۱۳۷۹ ، ص ۶۲۴  .   —  ۲۷ـ در سالهای قبل از انقلاب، هنرمندانی چون: استاد بنان، قمر الملوک وزیری، ایرج، صدیق تعریف و… بعد از انقلاب نیز خوانندگان متعدد از جمله:، افتخاری، شجریان و… در آثار خود اشعار زیبا و فاخر پژمان را به کار بردند.     ۲۸ـ ر.ک: کتاب «تاریخچه شعرا و عرفای چهارمحال بختیاری نوشته اوژن بختیاری»، در این کتاب در شرح حال پژمان چنین آمده است : «می توان او را بزرگترین و مقتدرترین شاعر عصر حاضر بختیاری نامید و الحق طبعش بلند و قریحه اش دلپسند است»     ۲۹ـ فرزندان وی: خانم فریبا پژمان بختیاری که در حال حاضر در تهران ساکن است و فریبرز پسر پژمان که در دوران انقلاب به خارج از کشور مهاجرت نمود و مقیم کشور امریکاست.     ۳۰ـ پژمان بختیاری، کویر اندیشه ، ۱۳۴۹، پیشین ، مقدمه ص: یط.   ــ ۳۱ ـ سیف اله وحید نیا، درگذشت پژمان،  مجله وحید ، ش ۱۳۲٫ تهران ، آذر ۱۳۵۳ . ـــــ  ۳۲ـ برخی منابع تاریخ وفات پژمان را شامگاه دوم آذرماه سال ۱۳۵۳ نوشته اند .   ۵ـ مجله وحید ، ش ۱۳۲٫ تهران ، آذر ۱۳۵۳ .

برخی منابع و ماخذ:  ۱ـ افشار، ایرج، کویر اندیشه، مقدمه، چاپ اول، تهران، پارسا، ۱۳۷۷ . /   ۲ـ اسحاق،محمد، سخنوران ایران درتاریخ معاصر، تهران، طلوع، ۱۳۶۳ ./  ۳ـ اوژن بختیاری، ابوالفتح، تاریخچه عرفا و شعرای قرن اخیر چهارمحال بختیاری، تهران، بی نا، ۱۳۳۲٫ /  ۴ـ پژمان بختیاری، حسین، خاشاک، تهران، امیر کبیر ، ۱۳۳۵٫ /  ۵ـ پژمان بختیاری، حسین، کویر اندیشه، تهران، ابن سینا ،  ۱۳۴۹٫  / ۶ـ پژمان بختیاری،حسین، دیوان، چاپ اول، تهران، پارسا ، ۱۳۶۸ . ۷ـ زندگی و اشعار پژمان بختیاری، پژوهش و تدوین رضا بهرامی دشتکی، شهرکرد، سامان دانش، ۱۳۹۴ . / ۸ـ حافظی، فرامرز ، پژمان بختیاری و خاندان قائم مقامی، فرخشهر، جهان بین، ۱۳۸۴٫ / ۹ـ حداد عادل، غلامعلی، دانشنامه جهان اسلام، تهران، بنیاد دایرهالمعارف اسلامی، جلد ۵، ۱۳۷۹ . / ۱۰ـ خسروی ، عبدالعلی، فرهنگ و ادبیات بختیاری ،شهرکرد، ایل ، ۱۳۷۵ . / ۱۱ـ داوری، بهرام، ضرب المثل های بختیاری (بامقدمه پژمان بختیاری)، تهران، کتابخانه طهوری، ۱۳۴۳٫ / ۱۲ـ سامانی، عمان ، مخزن الدّرر، به کوشش فریدون حدادسامانی،شهرکرد، عمان، ۱۳۸۷٫ / ۱۳ـ سهیلی، مهدی ، بزم شاعران ، چاپ ششم، تهران، سنایی ، ۱۳۷۴ . /  ۱۴ـ شفق، مجید ، شاعران تهران، از آغاز تا امروز، تهران، سنایی ، ۱۳۷۳ . / ۱۵ـ شیرازی، حافظ، دیوان، به اهتمام پژمان بختیاری، تهران، فروغی ، ۱۳۶۶٫  /  ۱۶ـ قائم مقامی، ژاله ، دیوان ، به کوشش نعیمه آرنگ ، تهران، ادب امروز ، ۱۳۸۹ .  / ۱۷ـ عابدی، کامیار ، در زلال شعر ، چاپ اول، تهران، ثالث ، ۱۳۷۷ .  / ۱۸ـ مصباحی نائینی،محمدعلی، تذکره مدینه الادب، تهران، کتابخانه مجلس شورای اسلامی، ۱۳۷۶ . /  ۹ـ یوسفی، غلامحسین، چشمه روشن، دیداری باشاعران، تهران، علمی ، ۱۳۸۳ .

 اطلاعات بیشتر: کتاب جامع: زندگی و اشعار پژمان بختیاری ، تالیف رضا بهرامی دشتکی