سرزمیـن ما – آخرین نبرد، آخرین سوار

آخرین نبرد، آخرین سوار

دی ۱۵, ۱۴۰۳ سرزمین ما ـ مشاهیر و مفاخر بختیاری, انتقادی و اجتماعی, تاریخ و فرهنگ, شعر و ادب, موضوعات سایت ۰

آخرین نبرد، آخرین سوار

به قلم رضا بهرامی دشتکی:

من زاده ی کوهستانم
خانه ام بر فراز قله ها
سر پناهم آسمان
کاشانه ام دشت های سرسبز
هر صبح از بلندای تپه ها
چشم می دوزم بر افق های دور
شاید از فراسوی غبار
برسد سواری از راه
با دست هایی پر ز نور…

در غروبی خون رنگ، که سرتاسر کوهستان بختیاری را، به سرخی غمباری کشانده بود، «آخرین سوار جنگجوی بختیاری» به خون خود غلتید و آخرین نبرد کوهستان^۱، آخرین نبرد کلاسیک بختیاریها مغلوبه گشت و فرمانده ای دلیر، شرمسار لشگری مغلوب شد!

“اسب جنگهای” بختیاری از نفس افتاده بود و یارای تاخت و تاز نداشت. دیگر نه “بخت” یار بود و نه “برنو” کارساز! زمانه‌ای فرا رسیده که دلاوران را به زیر چرخ های سهمگین قدرت و سلاح های نو و نیرنگ بی پایان می‌کشاند و خُرد می‌کرد.

فرمانده نبرد ناامیدانه و با حسرتی جانسوز، آخرین نگاه خود را به میدان نبرد، دوخت و زیر لب زمزمه کرد: نمی دانم تاریخ درباره‌ی ما چه قضاوتی خواهد کرد؟!

اما می دانم این کوهستان سرافراز، این کوهستان حماسه ها و رنج ها، برای همیشه شاهدی بر پایمردی ما خواهد بود! این کوهستان تاریخساز، شاهد آخرین تلاش قومی خواهد بود که در دل، سودای سربلندی و سرافرازی این سرزمین را داشتند و چشم به افق‌های پیشرفت و آزادی ایران دوخته بودند. آیا مردمان آینده این دیار، خاطره‌ی دلیری و مظلومیت ما را به یاد خواهند داشت؟…

در این زمانه‌ی رنگ و نیرنگ، حکایت آخرین نبرد ما در تاریخ این سرزمین، با حون سواران بر صخره های کوهستان حک گردید و ما بر این ایستایی رنج آور و تاریخ بی تکرار تاسف خواهیم خورد و دردآورتر اینکه تنی چند از همتباران لرتبار۲ در اردوگاه نظامی مقابل که به رزم کوهستان آشنایی داشتند، در شکست ما دخیل بودند..

من از بیگانگان هرگز ننالم که هرچه کرد با من آن آشنا کرد!

و آن آشنای دیگر که از اردوگاه حکومت برای امان و تسلیم آمده بود و پایان نبرد برای همیشه تاریخ… اسفندماه ۱۳۹۹ ــ^۳